११ : फक्त ईषा..

लाउंजमधे सरळ कण्याने, स्थिर नजरेने एकटक समोर पहात बसलेल्या, विस्कटलेल्या विचारांचा चेहर्‍या वर किंचितही मागमूस न दाखवणार्‍या रमाकडे पहाता पहाता ईषा स्वत:शीच चकीत होत हसली.

ऐक..

बघ तिच्याकडे. तिच्या भविष्याकडच्या नजरेकडे. प्रत्येकच पात्र आपल्या लेखणीच्या तालावर नाही नाचत अथर्व.
किती गोंधळात पाडण्याचा प्रयत्न केलास तिला ... ती सापडलीही त्या त्या वेळी तशी गोंधळाच्या सोसाट्यात.
पण ही त्यात अडकून भिरभिरणारी मुलगी नाहीये.

अथर्वकडून काहीच प्रतिसाद आला नाही. त्याचं लक्षच नव्हतं जणू ईषाच्या बोलण्याकडे ह्यावेळी.

अनेक गोष्टी त्याला बरोबर ऐकू येतात. न सांगता, न सवरता.. त्याला ऐकता येतात, समजतात आणि लक्षात सुद्धा रहातात हे तिच्या जसं लक्षात आलेले होते तसेच आवर्जून ऐकाव्यात अशा बर्‍याच गोष्टी त्याला ऐकायलाच येत नाहीत हे ही.

हे त्याला ऐकू येणार नव्हते.

तेव्हां मग तिने स्वत:लाच सांगीतलं.

ऐक..

ही अंधारात रस्ता हरवलेल्या मुलीची गोष्ट नाही. तर सर्वांनी पायदळी तुडवलेला मळलेला रस्ता नाकारुन स्वत:चा मार्ग स्वत:च शोधत निघालेल्या एका मुलीची गोष्ट आहे.

ती जितकी तिची आहे तितकीच माझीही.

अथर्व .. कदाचित ही तुझीही कहाणी असेल, त्या.. पूर्वीच्या तुझी. जी मधेच कधीतरी सुटून गेली आपल्याही हातांतून लिहिली जायच्या आधीच.

तेव्हा तु ऐक...

हे आणि कठीणच. अथर्वला वाटले.